โรคนี้พบในไก่เล็กและไก่รุ่น หากมีการระบาดจะเสียหายรุนแรงมาก ไก่ที่หายจากโรคนี้อาการที่เหลือคือแคระแกร็น ไม่เจริญเติบโต อาการที่พบหลังจากไก่ได้รับเชื้อโรคแล้วประมาณ 1 อาทิตย์ จะแสดงอาการเป็น 2 ลักษณะ คือ
ลักษณะแรก
ไก่จะเกิดตุ่มฝีดาษลักษณะคล้ายหูด เกิดขึ้นตามผิวหนัง บริเวณที่ไม่มีขน เช่น ใบหน้า หงอน เหนียง หนังตา และขา ระยะแรกจะเป็นตุ่มเล็ก ๆ จากนั้นจะค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น ที่หัวของฝีเป็นแผลมีสะเก็ดสีน้ำตาลปิดอยู่ ต่อมาจะแห้งและหลุดไป
ลักษณะที่ 2
ไก่เป็นตุ่มฝีดาษชนิดที่เป็นแผลเกิดขึ้นในลำคอทำให้กินอาหารลำบาก น้ำลายไหลยืด มีกลิ่นเหม็นมาก จะทำให้ไก่ตายในช่วงนี้
โรคนี้เกิดจากเชื้อไวรัส ติดต่อทางบาดแผล เช่น แผลจากการจิกตีกันในฝูง ยุงถือว่าเป้นพาหะสำคัญมากที่สุดตัวหนึ่ง การป้องกันนั้น ไก่เล็กควรระวังไม่ให้ยุงกัด ใช้ทิงเจอร์ไอโอดีนทาตามตุ่มที่ฝีเกิดขึ้น เพื่อลดการอักเสบของฝี และใช้ยาปฏิชีวนะละลายน้ำให้กิน
การทำวัคซีนป้องกันโรคฝีดาษ ใช้เข็มแทงปีกโดยแทง 1 ครั้ง กับไก่อายุ 1 อาทิตย์ขึ้นไป ไก่จะมีภูมิคุ้มกันโรคได้นาน 1 ปีขึ้นไป
